Twee Vrouwen

De dode ogen van de hemel
knipogen mij daags tot tweemaal toe,
en vanonder klare spiegel des venijns
verklaar ik het leven moe.
Nimmer stopt dit loos verleidingsspel
van verdroogd vlees en eindeloosheid,
waar 't verlangen groeiend is
werkt het glas ten spijt.

Zo 'k al dronk zo dronk ik uit
zo 'k al zat zo ging ik staan, met
warme golven koele nectar in m'n benen
van twee vrouwen, zonnemaan.
Zwijgend sluit ik alle deuren
de geest al lachend in m'n rug,
maar rillend uit m'n zwoele dromen
zie ik mijn dame in de lucht.

Glimlachend hoort zij mijn verhalen,
wenkt mij nader om haar souteneur
mijn leergeld te betalen
opdat hij graaft mijn rood-satijnen bed.

Lochem, 1983.

Switch

Wat weegt meer dan een pennenveeg ,
wat veegt leeg dat aanhoudend leek.
Wat steekt bleek bij
wat er meer kan zijn dan wat je voor je ziet.

Emmeloord, 2007

Aarden,

Het land wacht zonder moe te worden
en voedt de hand die er toe doet.

Zo leeft de tijd zijn duur wel uit
om geluk te laten plakken

aan de aarde, zwart en hoopvol,
en gevallen op zijn plek.


Emmeloord, 2008